Był już późny, wakacyjny wieczór, dochodziła dziesiąta, może nawet jedenasta, gdy obok szczupłej blondynki ubranej w zbyt cienką jak na tę porę dnia sukienkę w kwiaty i lekki, jasny sweter zatrzymał się samochód. Dziewczyna nawet nie drgnęła. Od razu wiedziała, kto siedzi za kierownicą nowego, nieziemsko drogiego auta.
- Kamila? Co Ty tu robisz o tej porze? Matko Boska, jest już zimno, powinnaś włożyć coś cieplejszego. Wsiadaj, bo się przeziębisz!- Powiedział z przejęciem młody, nieprawdopodobnie przystojny mężczyzna.
-Witaj, Bartek- odpowiedziała siadając obok niego.
Bartek... Można określić go mianem półboga! Nieprawdopodobnie przystojny, wysoki, opalony dwudziestolatek z kruczo czarnymi włosami. Miły, kulturalny, zabawny, inteligentny student pierwszego roku. Ćwiczy, gotuje, pochodzi z bogatej rodziny i przede wszystkim jest wolny.
Poznali się niecałe cztery miesiące temu, spotkali może z osiem, maksymalnie dziesięć razy, jednak Kamila zdążyła się nim zauroczyć. Z resztą, nie ma co się dziwić. Bartek podobał się prawie każdej dziewczynie. Kamila stale o nim rozmyślała, śniła, marzyła... Tego wieczora, gdy skrytykował jej ubiór i zapytał czy wsiądzie czuła się tak jakby spełniały się wszystkie jej marzenia. Nie wiedziała jeszcze co ją czeka.
-Nie boisz się tak chodzić sama po ulicach o tej porze?- odezwał się- wiesz, tu nie jest najbezpieczniej.
-Zawsze spaceruję wieczorami, uwielbiam to- odparła z uśmiechem- tyle razy już tędy szłam i jakoś nigdy nic strasznego mnie nie spotkało.
- Nigdy nie wiadomo, w którym momencie i miejscu czyha na nas prawdziwe zło. Gdybyśmy to wiedzieli, nie byłoby morderstw, gwałtów, wypadków, napaści. Ludzie nie zjawialiby się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej porze- mówiąc to nie patrzył na nią. Był ślepo zapatrzony w drogę, jakby grzebał we wspomnieniach lub zatracał się w marzeniach.
-Jestem odważna- powiedziała wymijająco. Nie chciała dłużej ciągnąć tego tematu. Nagła zmiana w Bartku trochę ją przeraziła. No, może przeraziła to za dużo powiedziane, ale na pewno było to dziwne.-A gdzie w ogóle jedziemy?
Dopiero teraz zwróciła uwagę na to, jak bardzo oddalają się od miasta. Zazwyczaj zatrzymywali się w parku, albo jechali do Bartka, gdy jego rodziców nie było w domu. Tym razem jednak było inaczej. Kamila wyjrzała przez szybę. Zobaczyła tylko ciągnący się pas łąk i pól po obydwu stronach wąskiej jezdni.Co jakiś czas mijali niewielkie skupiska drzew albo małe lasy.
-Chciałem pokazać Ci jedno z moich ulubionych miejsc. Mam nadzieję, że nie musisz szybko wracać do domu -odpowiedział na pytanie dziewczyny- Z resztą, co za różnica?- dodał jakby od niechcenia znacznie ciszej.
-Nie bardzo rozumiem co masz na myśli. "co za różnica?" O czym ty mówisz?-
-Och, źle mnie zrozumiałaś. Chciałem powiedzieć, że to nie ważne, nie robi mi to różnicy, gdyż wyglądasz dzisiaj tak pięknie, że mam ochotę zostać tu z Tobą przez resztę życia.
Pomyślała, że może faktycznie Bartek nie ma złych zamiarów, a ona przesadnie panikuje. W końcu oboje są pełnoletni, on jest starszy od niej zaledwie o dwa lata i zabrał ją ze sobą na małą nocną wyprawę, by pokazać jakieś niesamowicie piękne miejsce.I co w tym złego?
Jechali jeszcze może jakieś piętnaście minut. Siedzieli w ciszy zakłócanej jedynie starymi piosenkami Rolling Stones i AC/DC. Lubiła jego piosenki. Zawsze podobała jej się muzyka, którą słyszała w jego samochodzie, mimo, ze nie znała piosenek ani wykonawców i osobiście słuchała całkowicie innego gatunku.
W końcu Bartek zjechał na pobocze, zatrzymał samochód i polecił Kamili by ostrożnie wyszła na zewnątrz.
Stali w półmroku. Gdyby nie niewielka stara latarnia nie byliby w stanie zauważyć, że w małej dolinie przed nimi stoi stary, prawie rozwalający się dom, otoczony po bokach kilkoma wysokimi drzewami.
- Zejdź w dół, w stronę chaty, będę szedł za tobą- Powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu.
- Ale... Bartek... Właściwie po co mamy tam iść?
- Zejdź. Nie jest stromo, nie obawiaj się.
- Kiedy ja... ja nie chcę tam iść.
-Złaź!- prawie krzyknął
Postanowiła dłużej nie sprzeciwiać się o wiele silniejszemu mężczyźnie, bała się. Zeszła. Idąc w stronę wejścia czuła jak serce podchodzi jej do gardła. Wiedziała, ze zaraz coś się stanie i czuła, że nie będzie to nic miłego. Bartek otworzył drzwi domu. Nie były zamknięte na klucz, wystarczyło lekko pociągnąć je do siebie. Kamila weszła do środka pierwsza, serce waliło jej jak oszalałe i nic nie widziała. Po chwili jej oczy przywykły do mroku, nieco się uspokoiła i rozejrzała po niewielkiej izbie.
Pod jedną ścianą stało małe łóżko, z drugiej strony pokoju stół i jedno krzesło. W całym pomieszczeniu panował okropny bałagan. Po podłodze walały się damskie ubrania, buty, Kamila zauważyła nawet niewielką torebkę rzuconą w kąt. I zdjęcia. Wszędzie były porozrzucane polaroidy. Dziewczyna wzięła w ręce jedno z nich. Przeraziło ją to, co zobaczyła.
Fotografia musiała być zrobiona niedawno, papier nie był bowiem wyblaknięty. Na niewielkim łóżku, obok którego Kamila stała oglądając zdjęcie, leżała kobieta. Naprawdę ładna, młoda kobieta. Długie, ciemne włosy okalały spokojną, śpiącą, całkowicie pozbawioną jakichkolwiek emocji twarz. Miała pięknie umalowane czerwone usta i była bez ubrania. Na początku Kamila pomyślała, że to zwyczajne zdjęcie pornograficzne jakiejś modelki czy aktorki, wiedziała, że wielu mężczyzn trzyma podobne rzeczy u siebie w domu, nie było to jakieś szczególne przestępstwo. Dopiero po chwili zauważyła, że jej ciało pokrywała masa siniaków i ran ciętych, jak gdyby ktoś próbował pokroić ją ostrym nożem niczym kawałek mięsa. Było trochę ciemno i Kamila niedokładnie widziała fotografię, jednak jednego faktu nie dało się przeoczyć. Kobieta ze zdjęcia była martwa.
Od razu, gdy sobie to uzmysłowiła odwróciła głowę. Za nią stał Bartek z pustym wyrazem twarzy i nożem w ręku. Jego oczy spoglądały prosto na nią, jednak miała wrażenie, że w ogóle jej nie widzi. Na twarzy mężczyzny malowała się żądza zemsty i mordu. Chciała uciec, ale wiedziała, że nie ma już szans. Zrozumiała wszystko. Zrozumiała, że to koniec, ze jest stracona. Wiedziała, ze jest zgubiona...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz